Bu sondur dediğim nefes,dolaşırken cigerimde;
Hayatım belki bin kerre tıkanmıştır biyerlerde !.

Şayet sussaydı yüreğim,çürümüştüm karayerde…
Yüzümü dağa,denize döndürdüğüm her seferde..

Ruhumu ferahlatacak yeni yollar aramadım…
İnsanlarla tanışmaktan hiçbir iyilik ummadım..

Yıllarboyu hep bekledim,gerçek arkadaşlık için,
Şöyle,candan ve yürekten biriyle tanışmak için…

Dağa,denize,ormana,ufka döndürdüm yüzümü,
Hep,yüreğimden söyledim,esirgemedim sözümü..

Gerçeğe döndürmek için,yapmak istediklerimi,
Herseferde erteledim, yapamam ! dediklerimi…

Nolacak ertelemesem,ertelesem ki nolacak ?.
Belki gerçekleşir diye,kalbim umut mu dolacak ?..

Hep yakın durdum ÖLÜM’e..Yakındır ,istemesen de !.
Nehirler,göller kuruyor !.Nekadar çabalasan da..

Kolay AŞIK olunmuyor..Yüreğinden istesen de ;
Gerçekleşek zannedip,ne kadar çok denesen de…

Hergün,hergece,evine,can sıkıntısıyla dönsen,
Sanki gücün mü yetecek,değiştirmek istesen de ?..

Mukadder olan ÖLÜM’le pek çok kez yüz-yüze geldim,
Kaçıncıkez sağlığımı,umudumu kayıp ettim !…

Gördüğünü hissetmekle,son nefesini vermeden,
Nasıl değerli olacak,Hayatımız ?…Tükenmeden..

Kücücük mutluluk için,çok büyük acılar çeksen ;
Kendini de başkasının yerine koysan,gerçekten.

Ağlayana,( gül ! ) desem de,ben de O’nunla ağlarım !.
İnleyen biriyle inler,yüreğimi parçalarım !..

Ne ( gül ! ) demek işe yarar,ne omuz vermek çaredir ;
Şu duygusal bedenimde enküçük şeyler yaradır..

Adaletsiz bu Dünyada,birtek gün soysuzlaşmadım ;
Soysuzlara,soysuzluğa hiçbir zaman bulaşmadım…

Dünya,nice merhametsiz,nice adaletsiz olsa,
Merhameti terketmedim,tüm benliğim yokolsa da !..

Hele,Adalet’i elden bir an bile bırakmadım,
Hiçkımseye,eşe-dosta Adaletsiz davranmadım…

Birinci bölüm sonu.
———Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-25.08.2008