2
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
933
Okunma
Uzakta bir gölge...
Senle dolduruyorum içini.
Karaltı olmaktan çıkıyor bir anda,
Baştan ayağa ruhla doluyor.
O güldükçe sıyrılıyorum gitgide
Tüm ağırlığımdan...
Sana benzedikçe o gölge gitgide,
Daha bir aşina uzanıyor
Bu boş sokaklar.
Ayak seslerine karışıyor
Sabahtan kalma adımlarım...
"Ben de geçtim bu sokaklardan." diyorum.
Karanlık yutmuyor
Kaldırımlarda koşturan gölgemi.
Birden hatırlamaya başlıyor yollar
Sabah elimdeki o dalı.
’İğde kokulu o kadın’ diyorlar
Beni hatırlayıp birden.
Sana benzeyen o gölge
Geri veriyor bana tüm adımlarımı.
Pencerelerden birindeki
Bir gölge olmaktan kurtararak beni...
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz