kekikle kır menekşesiyle
dikeniyle, taşı toprağıyla büyür dağ
yükseklerdedir gözü
kat kat taş yüklenir sırtına
kat kat orman, yol
büyür dağ


dağ dağ göz açılır gönünde
gönlü bir ahlat ağacı
bir çobanın yanık kavalı
ödünü patlatır bir silâh sesi
bir yüreğin çatlaması
ağlar dağ


gözü hep yükseklerdedir, gönlü ahlat ağacı
yüzü dönüktür güneye
her su sesine eğilir yere kadar
okyanuslara ulaşır ucu
sancısı toprağından olmaktır
taşları basar bağrına
yürür dağ


kat kat kent yüklenir sırtına
bin ağaç ister her parmağının ucuna
her adımda gülümseyen bir insan
ışıklı dereler gibi aydınlık
elleri kelepçesiz
yüreği zincirsiz
âşıktır dağ


dağ âşıktır yolunda yürüyen, iz bırakana
rüzgârlanır başı, göğsünden tüter duman
bir selâm çakar karlı tepesi
en aşağılardan yukarılara kadar
değer, her insan can, kımıltı
sessizliği delen ses
anlar dağ


dağ anlar, kurt ulumalarından, köpek ürmelerinden başka ses gerek
kayıp giden ormanlara, yollara
ses gerek yitirilen topraklara, ürünlere
dağlara, taşlara, köylere
uyanmalı yıllar yılı uyuklayan bu halk
oturduğu kilim çekilmeden altından
elinden alınmadan eli, emeği
oturmalı bir sofraya
diler dağ


diler yükselmek insanıyla, yurduyla
daha yüceye yüceye
taşı, ağacı, yolu
izi eksilmeden yürüyenlerin bu yolda
kırarak tutsaklık bağlarını
sorgulayarak göğsünde yatanı
inler dağ


gözü hep yükseklerdedir, gönlü kır menekşesi
ince ince yollarda yürür dağ
bir çoban çeşmesinde dinlenir
yangısız hasatta açar yüreği
yürüyenlerin engin sesinde ses verir
çıkar rüzgârı yukarılara, yukarılara
büyür dağ!..

16, 7. 2012 / Nazik Gülünay