Yanık teninden,
Acımsı bir tat kaldı bedenimde.
Bedenim topyekûn isyanda,
Ve bedenim, acını hafife almayacak kadar kendinde.
Kendim olmak hiç bu kadar zor olmamıştı.
Ve utanmamıştım benliğimden.
Ben, ben olmaktan vazgeçtim.
Senden sonra kana kana acı içtim.
Acım içime çığlık, dışıma sen oldu şimdi.
Umut göreceli bir kavram oldu.
Benim umudum tek ve hep bilindik.
Bana her baktığında zangır zangır titreyen vücudumun,
Titreyen kalbimin tek umudu vardı.
Senin bana âşık olabilme ihtimalin.
Gerçi nereden bakarsan bak,
Önümde koca bir ihtimaller silsilesi.
Bir de şiirlerimi aldım yanıma,
Kalanlarla, bir şekilde devam etmeli yola.
Etmeli de nasıl?
Nasıl inandırmalı insan kendini yaşamaya senden sonra?
Nasıl yürüyebilirim sen olmadan yanımda?
Yanım boş, yanım kırık.
Sen varsan hayatımda, hayat cennet bana.
Her olmayışında, ölüyorum bir kez daha.
Ölümlerim bitmiyor, direniyor ve o kazanıyor.
Kazanan ben olmak isteyince de,
“ne haddine kazanmak” diyor.
Vazgeçiyorum, ölen yine ölüyorum.

Aysun ÖZER