Rukiye, henüz sekiz yaşında ailesiyle birlikte şehire gittikten oniki yıl sonra köyünü ziyaret için geri dönmüştür. Aradan geçen bunca zaman içerisinde çok değişmiştir. Adeta ’küçük dağları ben yarattım’ der gibidir.
Bu şiir, Hasan’ın ağzından, çocukken birlikte oyun oynadıkları Rukiye ile karşılaşmalarını anlatmaktadır.

Öyle bir baktı ki gözüm kamaştı

Süzüle süzüle geldi yaklaştı

Heyecandan elim dilim dolaştı

Eğil dağlar eğil, önünde eğil

Yemin etsem inanmazsın, bildiğin gibi değil


Onbeş yıldır görmedim silüetini

Baldırdan yırtmaçlı giymiş kotunu

Bronza çevirmiş beyaz etini

Top modele dönmüş bizim Rukiye


İphone’dan telefonu almış eline

Piercing taktırmış bir de diline

Sapsarı saçlarını salmış beline

Güneş gibi yakıyor bizim Rukiye


O çilli yanaklar gitmiş yüzünden

Ray-Ban gözlüklerle bakar gözünden

Basıyor havasını her bir sözünden

Bülbül gibi şakıyor bizim Rukiye


Rukiye idi ismi yaptırmış Rüya

Çok seksi oluyormuş söylemek güya

Eteği kısalmış dönmüş bir nü’ya

Artist gibi poz yapıyor bizim Rukiye


Bu İstanbul insanı ne hale sokmuş

İki kelam bilmezdi filozof olmuş

Estetik burnuna hızmalar konmuş

Eğil dağlar eğil, önünde eğil

Yemin etsen inanmam, bu bizim Rukiye değil