Pişmanlık sarmış bütün bedenini
Yaptıklarından utanır olmuşsun
Mahçubiyetlik çökmüş omuzlarına
Gözlerini yerden kaldıramıyorsun
Biliyorum çok üzüldüğünü
Terkedilip bir paçavra gibi atıldığını
Gidecek kapı bulamayıp geriye döndüğünü
Bir bilsen nasıl da bekledim bu gününü
Üzülmek neyi değiştirir
Giden yılları geri getirmez ki
Affet diyorsun dudakların titreyerek
Geçenleri unut,üzerine çizgi çek diyorsun
Neyi affedeyim,
Sabahlara kadar ağlattığını mı
Sırtımdan vurup hançerlediğini mi
Gururumu,onurumu hiçe saydığını mı
Pul niyetine harcarken yalvardığımı mı
Beş para etmez birine değiştirildiğimi mi
Neyi affedeyim,haa söylesene neyi affedeyim?
Yalnız kalınca koşup geldin
Her fırtınada sığınacağın liman mı sandın
Hâla saf olduğumu mu düşünüyorsun
Gelince nasılsa sana kucak açacağımı
Koşup boynuna sarılacağımı mı sandın
Seni özlediğimi,herşeye rağmen sevdiğimi
Aramıza kimleri alsan da görmezden geleceğimi
Hiçbir şeyi sevgime değişmeyeceğimi mi sandın?
Öyleydin bir zamanlar benim için
Dünya bir yana sen bir yanaydın
Saçının teline zarar gelecekse
Gelmesin diye can verirdim
Uğruna onurumu,gururumu ayağımın altına aldım
Geleceğin anı saatlerse öncesinden beklerdim
Yüreğim yerinden fırlayacaktı sanki her seferinde
Şimdi bu sevginin yerinde öfke var
Buz gibi soğudum senden nefretimsin
Yitirdiğim gençliğimin sebebi sensin
Sana karşı öfkem nasıl dinsin
Seninle hesabım çok ağır olacak
Bir kaşık suda boğsam da yüreğim soğumayacak
Yaptıklarının yanında bin katı karşında olacak
Izdırap dolu her anın hesabı sorulacak
Ama yüreğim seni asla bağışlamayacak.
Sana gitme diye yalvardığımda,
Önünde durup dizlerine kapandığımda
Gittiğin gün yüzüme kapattığın o kapı
Sana asla bir daha açılmayacak
Artık karşında ne istediğin an oynayacağın oyuncağın
Ne de yollarını sabırsızlıkla bekleyen Güzgülün var
Yüreğimde onarılması mümkün olmayan yaram var,
Azrailden değil,benden kork artık
Seninle görülecek çok derin hesabım var.

Mehmet Zafer