Bir notanın en sonunda asılı kaldığım hayat
Yüreğimin her köşesinde adın yazılı olsa da,
Yazmalara yetemedim.

Şiirlerim intihar kokuyor,
Şarkılarımız küflendi, her yerde eski rutubet kokusu
Ve nem…
Boğuyor bizi…

Yaralarımızdan kanıyoruz,
Şifa olamadık birbirimize.
Ben yine yarım kalmış bir cinayet kadar can çekişiyorum,
Dilimde iki ucu kesik şiirler,
Şiirlerimden kanıyorum.

Tüm insanların ortak acılarına katamadım seni,
Onların acısıyla acımadım hiç.
Acılarımız bile bize özeldi,
Başkalarına benzemeyen,
Tedavisi olmayan.

Kimsenin acısını değil, kendimizi yaşarken acıyorduk,
Kalmak isteyip de gitmek olduğumuz yerler vardı,
Kayıp zamanlarda.
Bu sefer geceyi saklayamıyorduk,
Ay bile karanlıkken.

Telafisi olmayan, Sensizliğimin koynunda sabahladım yine bu gece,
Sen başını başka omuzlara yaslarken.
Ben de yasladım yüreğimi,
Sensizliğimin kollarına…
Çok da güzel sensizleştim.

Ayrılık çağırıyor şimdi bizi,
Biz olamadığımız yollardan yine tek başımıza yürüyeceğiz.
Yakışmasa da giyeceğiz bu sessizliği üzerimize,
Biliyorum yine olmayacak,
Acıların üzerini iniltilerle örtemeyiz.

Simsiyah gece de,
Her kan kıpkırmızı’dır.
Her ölüm biraz intihardır.
Herkes biraz istemiştir ölmeyi,

Yaralarımız başka yerden kanasa da,
Hep aynı renk kanarız.
Geceleri hepimiz biraz gri’yiz
Ve hepimiz yalnız.

Hepimiz karanlığız geceleri
Ve en çok gece açarız yaralarımızı.
Şimdi her yer gece
Ve her yer kan.
Adım atamıyorum.

Bilirsin en çok kırmızı tutar beni,
En çok görünce ölürüm ben…

On Dört İki Bin On İki 11 00
Nevin Akbulut