Doruğundayken özlem dağının
kır çiçeklerinin farkına varılamazmış
bazen toz pembeye dönüşse de
kararan bulutların rengi
bugulu pencereden seçilemezmiş
meger cezası müebbetmiş sebepsiz sevmelerin

sonumu getirmeye bir şiir kala
acizliğe boyun eğdirmedi
onurumun savaşını kazandırdı
hem dost hem de düşman yokluğun

tam unuttum derken zulmünü
gözdağı verircesine
karşımda beliriyor hayalin
peşimdedir hep eli hançerli gölgen
içime çöreklenen hasretin
zehirli sinsi bir yılanken ok olup fırlıyor
yan etkisiyle başa sarılıyor hüzünlü filmim

katran gecelerin kuytularinda sessiz haykırışlarım
kana kadar cana kadar işleyip cigerimi söküyor
aldırmadan dikenli yollarinda defalarca yıkılışlara
yine koşuyor ayaklarım sana
oysa sıkı tembihliyken tek adım atmamaya

hem düşünüyorum da
ugruna tüketmişken ömrümün çoğunu
cefan da taşınır ağırlığınca
hedef olsun yeter ki
yeter ki ruhuma işle eskisi gibi
affıma sığınıp tövbesini bozabilir kalbim
unutma ki kurşun gibi son sözlerinle açılmış
yaraları vardır onun

yara gizli ve derin olunca
meğer iyileşmesi de zor oluyormuş
bunu kimseyle paylaşamadığım acılarıma
zamanın bile hükmedemediğin de
her geçen gün yeniden tazelendiğin de anladım.

Nuran KARACA
29.6 2012.saat 20 48