0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1530
Okunma
aynı güneş yine doğdu
farkı yok ki hep aynı
yatağımdayım, uyumuyorum
doğru kelimeleri arama telaşı dilimi suskunlaştırıyor...
Biliyorum, bir yerin varlığını, bana bir nefes kadar yakın olduğunu,
mutluluğumun orda olduğunu...
Tanıdık bir duygu içimde kanatsız
tıpkı penceremde sessizce duran güvercin gibi
yuvasız kuşları düşünüyorum,
büyümeye özlem dolu erken ölümleri,
acıyı düşünüyorum
içimi kemiren bu duyguya teslim oluyorum
kelimeleri uzaklaştırıp kendimden
sessizliğe, umut diye sarılıyorum...
Hangi umut ki
sonsuz sandığım yaşamı sonlandırmadı ki
Hangi acı ki beni bu kadar dilsiz bırakmadı ki
Yanlış adreslerin kör sokakları
ne zaman aydınlandı ki...
5.0
100% (6)
