Senin bir suçun yok,
Kalbim zaten kırıktı...
Zaten batıyordu her nefes alışımda göğsüme;
İçim dışım hep yaraydı...

Daha önce de sevmiştim çünkü,
Daha önce de terkedilmiştim sevdiğim tarafından...
İlk ayrılığım değildin,
Dudaklarına yerleştirdiğin kuru sıkı bir elveda’yla,
Canımı çok fazla yakamazdın...
Duymaya alışmıştı artık kulaklarım,
Gözyaşlarından aşındığı gibi yanaklarım...

Daha önce de ölmüştüm ben öyle hatırlıyorum,
Katilimi iyi hatırlıyorum.
Senden daha çok sevdiğim,
Senden daha çok öldüğüm o güzel katilimi.
Hiçbir şekilde onun gibi olamazsın sen,
Üstelik o;
’Hoşçakal’ demişti giderken...

Ve sen de gittin severken...
Ayrıldım, yarım kaldım...
Sorun değil;
Zaten kırıktı kalbim,
Zaten yaralıydım.
Sen sadece,
Kabuklarını kaldırdın yaralarımın,
Ben de kanadım...

Ahmet Kastancı