“Her merhaba
Yeni bir özlemin fitilini ateşler içimde
Ve her akşam bir umut sesiyle boğar beni
Adını andıkça
Kuşlar havalanır yüreğinden sana doğru
Kanatlarında sevdam”

Cemreler düşerken gönüllere
Bu şubat akşamında
Gökten yağan kar değil
Anıların kırık çisentileridir
Her damlada biraz daha işlersin yüreğime
Ve ben biraz daha üşürüm yokluğunda

Bir şeyler gizlerim dilimin ucunda
Sen, derim susarım
Bir anlatsam, söyleyebilsem
Gençliğim mi, sevdam mı, hasretin mi
Yoksa tüm yitirdiklerim mi
Ağzımdaki baklada gizlediğim
Salıverdiğim ak güvercinler mi
Kanat çırpan kirpiklerinde

Uzaklarda olsan da
Araya uzun yollar girse de
Yüreğime yazdığım en güzel şiirsin
Dize dize dökülürsün dudaklarımdan
Ne olur hiç bitme
Ömrüm seni yazarken son bulsun

Yüzümdeki gülümsemenin adı: SEN
Yüreğimin ritmi “sen” makamında
Nasıl bir özlemsin adlandıramadığım
Nasıl bir harsın içimde söndüremediğim

Koy yüreğini ortaya sözleşelim
Ver yüreğini yüreğime
Aşkı anlatsınlar evrene
Uzat dudaklarını, tut ellerimi
Aşka susamış toprağı öpercesine bak
Bir hasret çöktü yine
Gözlerimin içine

Uçuk dudaklarımda sisli yarınların tedirginliği
Geçmiş pençeleriyle bir çıkış yolu ararken
Kefareti ödenmemiş sevgilerle dolu ömrüm
Serilir ayaklarına
Ve yalnızlığı demlerim avuçlarımda
Aldığın her nefeste
Yüzüne düşen her gülüşte
Ben varım, unutma

Yokluğunda yalnız yüreğim değil
Yıldızlar üşür bir sazın kırık tellerinde

“Sahi, sen nasıl öğrendin unutmayı…”