Ense köküme beton dökmüşler sanki
Ruhum çatlıyor müjgan!
Masallarıyla beni uyutan peri
Değneğini çekmiş üstümden
Yerine bir cehennem zebanisi bırakmış
Aklımı oyuyor geceleri
aklım delik deşik, aklım havai
de hele müjgan, sabahlarım gelir mi geri?



Omzumdan tutup bastırıyor bir el beni
İrtifa kaybediyor hayallerim
Yıkıldı yıkılacak gönlümün çatısı
Ya altında kalacağım hayatın
Ya palyaçoyu oynayacağım
Söyle müjgan hangisi?



Parmak uçlarım sızlıyor tutmaya çalıştıkça ‘ben’i
Çerçevesi ateşten bir cennetin kapılarını zorluyorum
Her yerim alev kesilmiş, dilim damağım bile
Üfleyemiyorum kendimi
Bu yangın sönmüyor müjgan
Bu yangın sönmüyor!



Asi sözcüklerin eteğine sığınmak istiyorum
Suçlamak kaderi, kederi; herşeyi!
İmanım elvermiyor.



Uzak dur müjgan!
uzaktan ağlaşalım bakıp bakıp halimize
Sana da dokunmasın nefesimin alevi!