19
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1204
Okunma

Dün parkta bir adam gördüm.
Tek başına oturuyordu.
Dalgın, düşünceli bakışları
Takılı kalmıştı bir noktada...
Çökmüş omuzları,
Dudağının kenarında beliren
Anlamlı tebessüm....
Sanki hüznün korkuluklarına sinmiş
Soluk kırmızı bir hayal;
Eksik yanının nezarethanesi içinde
Sıkışmış duygularını,
Tüm gerçeklere rağmen
Solgun yaşamının yüzüne
Vuruyordu.
Çok merak ettim:
Yoksa bu titrek çabası,
Bir ömür sessizce
Ruhunun derinliklerinde büyüttüğü
O adamı günyüzüne çıkarmak mıydı?...........