kanatlanmadan uçmak nasıl mümkün değilse, bilmeden yazmak da öyle imkansızdır, her yazılan heceye benzese de şiir denemez elbette; tamtekmil şiir tabii ki; ancak bildik kafiyelere karşı çıkmak da çok sağlıklı ve geçerli bir görüş değildir; yeni kafiye, dilin bilinen kuralları, bilinen kalıpları içinde bulmak birikim isterken, o bildik kafiyeleri kullanarak ama kendi duygu ve düşüncelerini kendi tarzında, özgün, taklitten ve tekerleme mantığından uzak söyleyebilen şairlirimiz, şair adaylarımız da var; kişi kendi beğenisiyle bir alanı sınırlandırmamalı, kendi çizgisini bütüncül olarak görmemeli, eğer böyle bakarse bu bencilliğin ötesinde ütopik, temelsiz bir tez olur;
Şiirinizden anladığım kadarıla hem ne hemen aynı görüşleri paylaşıyoruz; Hece şiri adına endişeleriniz var, bu alanda çabalarınız var, yazdığınız okunası ve kıymetleri yüksek şiirlerden bunu gözlemleyebiliyorum;
Bu şiirde özellikle ders verir nitelikte mesajjlar yüklemişsiniz mısralarınıza; ancak her okuyanın kendince anlam çıkarabileceği bir şiir de değil bu; ben bu şiirden kendime ders çıkarırsam, şunu derim; Ey Güneri; sakın basmakalıp ifadelerle şiir yazmaya uğraşma, çok tekrar yapma, tekerleme yazma, kimseyi hakir görme, kimseyle uğraşma, kimseyi gözleyip eksik, kusur arama; bütün çaban şiir üzerine çalışmak olsun...

Şiiri evrensel ve kalıcı kılan seçilen konu olduğu kadar, o konunun işlenişidir de, hayatla örtüşmesi, duyguları dile getirmedeki etkisi, özgünlüğü, çağrışımlardaki kuvvetti, gerçeğe yakınlığı ve kullandığımız dilin, yani Türkçemizin, estetik yapısıyla ifade gücünün öne çıkarılışıdır;
Bu meyanda hece veya serbest ayırımı yapmadan has şiir, ahenkli şiir, deruni şiirdir aranması gereken; uçuk, kaçık, ütopik olandan kaçtığımız gibi, taşlama adı altında, kişisel mahremiyetlere takılan, saldıran üsluplardan da kaçınmak gerek diye düşünüyorum...
Aslında çok şey yazılabilecek bir konuydu Salih Bey, ancak fazla yazarak demek istediğimi anlaşılmaz kılmaktan endişe ederek burada bitiriyorum...
Kalbi saygı ve selamlarımı yolladım....