Uçurum boylarındayım.
Yersiz açmışım, kök salmadan.
Histerik sancılarda kıvranırken,
Kahrımı zorlayan sessizlikte,
Eziliyorum sayfalarca.
Haykırmak diyafram söküklerinde
Geceden teğellenen gündüze
Kuşbakışı aldanışlarla yazıyorum.



Buralar hüsran,
Buralar yitik ezberler besliyor.
Şiir kokuyor her yer,
Yüreğine nakşedemesem de.
Kundağında yorgun gülüşler
Bebek ninnisini söylerken çocukluğum.
Sarıçiçekler diziliyor satırlarda
Sanırsın ki, Eylül gelmiş yatıya
Yürüyorum öylesine
Asılırken kırık düşlere.



Hep itilip kakılan kuralsız beldeler,
Üstüme geliyor tekinsiz cüsselerle.
Korkuyorum heybetinden,
Yazılanların esiri olmuşken.
Birkaç sokak çocuğu takılıyor gözüme
Kotarılmayı bekleyen ümitlerle.
Katıksız ekmeğin susuz bakışlarında
Çöl gülüyüm, imtina ederim!
Bir damlana bile.



Kaldırımlarda gezinen hasretin
Yuva yapmış köşe başındaki direğe.
Boy boy büyümüş kanayan ellerim
Sensizliğe soyunduğum nü ayinlerimde.
Sonu gelmeyen intiharlar kusarken
Durdurun ne olur, şu kaçan treni
Unutulmuş değerler kaldı yerlerde.
Heyelan kokan dağınık gölgelerini,
İzliyorum penceremden,
Çekme perdeni; Allah’ını seversen.



Yaşamak denirse;
Yaşıyorum kesik nefeslerle.
Şaire zulüm bu zorba görmezden gelişler
Gitmeli mi artık?
Gel diyorken tarihin arka sokakları
Yine öylece bırakmalı mı?
Tekerrüre yoğruluyor hamurdan anılar
Pişkinlik sarmış sanıyorsunuz, benliğimi
Bitiyorum oysa, içten içe.



Kurşundan kalemim zorluyor kalbimi
Hayatın zulmüne isyan etmeye
Dik durmak aslında, her bitişte
Ve toplamak, ölü toprağını saçlarımdan
Asın hislerimi darağacına
Şiirde acı yok,
“Söz; Ağlamayacağım…”




Neşe CÖMERT
12 Haziran 2012
Gaziantep