seni alnından öpüp
gökkuşağı renklerine sarıp
gökyüzüne uğurladıysam rüzgârımla
nûr’unu üstümden çek mi dedim


beşik kurmuştum oysa vedâ’nın kıyısına
kelâmın dişi gözlerinde büyütülen bebek
yolların son bezirgânı olacaktım
çöl arşınlamak arpa boyu zamandı hani!
buğday dudağımda sevinç; gitme


mûhacirim en gizli gidişinin matemi ile
yas tuttukça çoğalıyor musalla ürpermesi
toprağın üzerindeki mühür bile dağılıyor
ruhâni melekler iniyor ceplerinde şiirler
mermerimin yazıtı yok; ürküyorlar



kırmamış yumurtalarını öylece uzuyor gölgem
ışık soyunarak şavkıyor karanlığına
sen benim aydınlığımdan bu kadar mı korktun!
söndür bütün lambaları yanmasın varsın
seni renklerinin yordamıyla tanıyorum
parmaklarımı yok sayarak


yolların sana çıktığını söyleme sakın
sevgin; kaf dağının ardında pınarlardan akan berrak su
âhû indi, ceylan indi kıyısına kana kana içtiler
ben; kendi evreninde sana susuz, sana yandım


ay fısıldıyor yokluğunu kulağıma
aynı sofaya o ırmak çağırıyor
gökkuşağına tutunmuş iniyorum yalın ayak
susuzluğuma renkler karışıyor
çırılçıplak içiyorum haziranı âsude’m