Çivisi çıkmış bir şehrin, kliması bozuk otobüslerinden biridir sıradan olan
Yaz sıcağında güneşten daha fazla yakar seni
İçine dolmuş ve taşmaya utanan insan nefesi
Ya da aşk’tan daha fazla boğar seni sevgisizlikten suratı düşmüş insan suretleri...
Sıradan bir şehrin sıradan insanıydı şair, sevginin çocuksu halinde
Büyük şehrin mazotlu yalanlarından uzakta
Yeşil bir sevdaya hasret...

Ömründen ömür gider bir koleksiyoncunun ellerinde,
Rengarenk kelebeğin
Kanatlarından çivilenirken panoya...
Oysa uçmasıydı özgürce sıradan olan...
Adam kelebeğe aşıktı,
Canı yanan kelebekti...

Orta kahve tadında sıradan bir sevda ister şair şiirinden,
Gözlerinin renginde..
Ne çok şekerden ciğeri kıyılsın ister
Ne de çok acıdan yüreği yansın...
Orta işte...

Çok uzaktan bir sese,
Kalp titreten bir gülüşe doyamamaktı sıradan olan...
Gülümsemesiydi gerçek olan, akla gelen hayalin ötesinde..
Görüp terkedenler vardı, kıymet bilmeyen
Bir de, göremeyen kıymetsizler...

Akıldan yoksun kalmasıydı sıradan olan, varoş şehrin delikanlısının
Süslü sevdaların uzağında, bir rüyaya takılıp kalmasıydı fikirsizce...

Bütün gitmeleri durdurabilecek bir "gel" di sıradan olan
Gitme demelere varamazken dili...
Ümitle çarparken kalbi, çıkmaz sokaklara dalmasıydı hayatın...

Sıradan olan;
Susmasıydı şairin o gidince, dışından...
İçinden haykırırkende...

İsmail ALTIN