İnna lillahi ve inna ileyhi raciûn.
Tüm Türk dünyasına mal olmuş, benim ve benim gibi nice şairlerin üzerinde hakkı ve emeği olan bu gönüller sultanına içimden geldiği gibi yazmak istedim. Yer yer üstadın şiirlerinden de alıntı yaparak yazdığım bu şiiri üstadın aziz ruhuna rahmet dileklerimle ithaf ediyorum.

Haktı Karakoç
–Abdurrahim Karakoç’un anısına ithaf–

“Gün ağarttı kara saçın örgüsün”
Dedi taş başına çıktı Karakoç
“Muhabbet faslında ölüm türküsü”
Söyledi, ağıtın yaktı Karakoç

Yüreğinde büyütmedin ezeni
Eğri direk kırar dedin hezeni
Yine değişmedi dünya düzeni
Titreyen alevi yaktı Karakoç

Her üşüyen yüreğini yakmakta
Pınar dertli dere sarhoş akmakta
Sular bile güzellere bakmakta
Ondan ırmaklarla aktı Karakoç

Gazel olmuş sıra sıra söğüde
Dağ ardında unutulmuş şehide
İki gidip bir dönünce, yiğide
Gece gündüz canın sıktı Karakoç

“Çok olur dağların karı-kıcısı,
Böyle imiş alnımızın yazısı.
Bu mevsimsiz ayrılığın acısı”
Açtı hüzün gülü koktu Karakoç

Daralıp kayboldu geniş ufuklar
Aşka gölge oldu kara bulutlar
Takvim yaprağında kaldı umutlar
Bu dünya gözünde yoktu Karakoç

“Kerem eyle, fayda vermez yardımın
Tıp dilinde çaresi yok derdimin.
Her tarafı gurbet olmuş yurdumun”
Demişti çok haklı çıktı Karakoç

“Âşıklar diyarı Elbistan ili…
Olur bu mevsimin bağ-ı irem’i,
Her çeşmenin üç-beş tane güzeli”
Kalmadı âdetler kalktı Karakoç

Anlattın ovalar nasıldır bizde
Kağnılar yollarda yoncalar dizde
Saydıklarım damla değil denizde
Hece şiirinde tekti Karakoç

“Maraş’a, Muğla’ya, Kırklareli’ne
Yiğit Köroğlu’nun Çamlıbel’ine
Kars’ın yaylasına, Van’ın gölüne”
Sevgiyle sevdayı ekti Karakoç

“Yüksekten dökülen suyun sesine
Kekik kokusuna, çam gölgesine
Renklerden sütbeyaz, koyu yeşile”
Ceylanla cerenle sekti Karakoç

“Özü bulmak için indim derine
Güç değdi ellerim dost ellerine
Salınca gönlümü mahşer yerine”
Burca aşk sancağı dikti Karakoç

“Gene yanar oldu bağrımın başı
Nasıl söner bu sevginin ataşı
Oğuzlar soyunun savaş yoldaşı”
Zırhını şuurla dikti Karakoç

Ak kervanın son gediğe varmadan,
Ayrıldı bir yerde şekil manadan.
Hiç kimse görmeden, kimse duymadan
Seni de bir melek yıktı Karakoç

“Ve işte dünyada en son arkadaş
Başımın ucunda dikili bir taş
Bitti, doğduğum gün başlayan savaş”
Toprağa bağlanan köktü Karakoç

“Yiğit ölür kaçar dağın neşesi
Ne sümbülü kokar, ne menekşesi
İniler ardıcı, çamı meşesi”
Çünkü aramızda yoktu Karakoç

İkibinoniki Haziran yedi
Berzaha göçerken elveda dedi
Hayat buldu O’na dönme ayeti
Şahidiz arı-duru paktı Karakoç

Hasret girdi Karakoç’la araya
Kâr eylemez merhem sürme yaraya
Dua etmek düştü Gözükara’ya
Yaşayan dosdoğru haktı Karakoç

* Bakara 156, Ellezîne izâ esâbethüm musîbetün, kâlû innâ lillâhi ve innâ ileyhi râci‘ûn.
“Onlar ki, kendilerine bir musibet isabet ettiği zaman ‘Biz muhakkak ki Allah içiniz (O’na ulaşmak ve teslim olmak için yaratıldık) ve muhakkak O’na döneceğiz (ulaşacağız) ’ derler.”


Çark-ı Devran (sy. 131)