Hasretin yüreğimi deşerken hançer gibi,
Geceyi gün etmeyi kolay mı sanıyorsun?
Aynaya baktığında sanki bir mahşer gibi,
Sureti seyretmeyi kolay mı sanıyorsun?

Olmadığını bilip sanki umut var gibi,
Herkes “Yıkılır” derken dik durmak duvar gibi,
İçinde karakışla dışında bahar gibi,
Mutluluk resmetmeyi kolay mı sanıyorsun?

Şüphelerle uyuyup korkuyla uyanmayı,
Olmayanı var sayıp yokluğa dayanmayı,
İçinde hiç sönmeyen bir ateşle yanmayı,
An be an vehmetmeyi kolay mı sanıyorsun?

Mantığını hiç sayıp, yüreğini dinleyip,
Dinledikçe acılar içersinde inleyip,
Kendini ulu orta “Meczup” diye mimleyip,
Aklını katletmeyi kolay mı sanıyorsun?

Her gün “Öl artık!” diyen, o meczubu kuşatıp,
Günahından korkarak bedene can taşıtıp,
Kavuşması imkânsız bir sevdayı yaşatıp,
Yine de şükretmeyi kolay mı sanıyorsun?

İHSAN TURHAN

6 HAZİRAN 2012 ÇARŞAMBA 14 50