Sen durgun bir göl,
Ben kendi dalgasında boğulan koca bir deniz.
İkimiz de ıslak, ikimiz de su yüklü
Gözlerimiz dolu dolu, ağlamaklı...

Aynı ağırlıkta düşer ikimizin de üzerine yağmur
Aynı tonda vurur camımıza damlalar
Aynı anda alevlenir yüreğimizde aşklar...

Birlikte seyrederiz değişen bu koca dünyayı;
Yazını, kışını, doğasının uyanışını
Gökyüzünden yıldızların aşağıya bakışını,
Ağacından meyvesinin vakitsiz inişini
Ve toprağının yağmura yalvarışını...

An gelir güz yeline yaslanırız, sonbahar toplar yüreğimiz.
An olur yanlış gülü koparırız, dikenlerle kanar ellerimiz...
Dünya uçsuz bucaksız bir boşluk
Takılmışız peşine koşturup dururuz.
Yetişmek ne mümkün!..
Bir dalın eğilmesi gibi eğmişse başını hayat
Bizi görmesi imkansız, çoktan unutmuştur sözünü...

Bazen gündüzü gece sanır, ütopik düşler besleriz
Sanırız hiç batmayacak güneşimiz.
Göğe merdiven dayar güneşi tutmak isteriz,
Hiç gitmesin aydınlıklar bizimle olsun deriz...
Bencilleşiriz!..

Sonra ne fark eder ki;
Karanlık da, aydınlık da içimizde deriz
Korkmayız karanlıktan, çünkü karanlık korkar bizden...
Gece de bizim, gündüz de bizim
Hangisini yakalarsak alnından öperiz
Alnı kırışmışsa, hazana ermiş der, yazı bekleriz...

Beklemeye alışkınız; yaz gelir kucaklar bizi
Uzanır yanağından öperiz;
Yanağı al al olmuş kızarmışsa yüzü, dudağından öperiz;
Dudağı çatlamışsa, yüreğinden öperiz...

Öpmek değil gerçek amacımız
Sevgi ekmektir yüreklere,
Karanlıktan aydınlığa taşımaktır umutları
İnsanlığı unutturmadan insanca yaşatmaktır hayatı...

ANKARA/3 Haziran 2012
Rukiye Çelik