Sokağa dökülen bir yalnızlık resmidir bu iç çekiş

Çünkü karanlıklar kimseyi tanımaz…/…







Bir dublörün dudağından:



Kırık bir ezgi var dilinde masallardan kalan

Bilmece güzergâhlarında kanayıp durur kelimeler

Aslında bu uğurlamadır alfabetik bir hüznün indeksinde-

Sancılı bir ağıttır teferruatlara…

Örümcekler tozlu raflarda, karanlıklarda saklanırlar değil mi?

Neden sence?

Çünkü aydınlık onlar için

Bir hücrede el ele tutuşmuş iki mum kadar ulaşılmazdır…





Bir senarist serzenişi:



Ne ay ne yıldızlar

Vurulmamak için, bozmazlar geceden çıkma yasağını…

(aklından anlık geçenler)

Bir uğursuz kuş gelse şimdi bu perdede

Salaş bir öykü anlatsa bu rol kesicilere

Bir çığlık çöreklense sorgu-sual

Sonra bir kahkaha molası verseler

Delimi bunlar deseler…



Bir kameramanın gözlüğünden:



Yazılmamış söz ses verilmemiş bir soluktur üşümek

Bir damar var yüreğimde buz tutmuş

Ne kadar kötü üşüyorum…

Kırmızı bir mevsimden doğan güneş

Bir bardakta sıcak çay getiriyorum

Satır başlarında kanayan gözlerime…

Tedirgin, sakıncalı

Ama ellerim menekşe koksun istiyorum …

Öylesine bahar…





Bir aktör/aktrisin dilinden:



Alnımdaki ter soğuyana kadar

Çalmaya devam edin bu şarkının ıslığını

Duman altı olsun yakamozlar

Ay denize düşerken…



Bilirsin hiç uyumadı sakalım/saçım sensiz

Bilirim bir tek dudakların unutturur kimsesizliğimi

Sağım-solum masal büyütür aşka…





Sokağa dökülen bir sesin resmidir bu iç çekiş

Çünkü hayat kimseyi tanımaz…/…









Kızılcan/2011