Kelimelerin manasını yitirdiği
Sözün bittiği
Ve hatta
Aklımın yittiği gündü
Giderken senin
Uçurumun kenarında unuttuğun gün beni...



Onca iç çekişmelerimden
Çatışmalardan
Kendimle kavgalardan türeyen bir türküydün sen
Ezgisiz, bestesiz, güftesiz dillendin durdun



Ne zaman ki ; özlemini aşamadım
İçimin dağlarında büyüttüğüm menekşelerim ıssız kaldı
Ne zaman ki; yaralandı güneşim
İki küçük buluta yükledim hüzünlerimi


Olmayacak kaç duaya avuç açtım
Kaç kez kıyama durdum , yerli yersiz
Vakitli vakitsiz
Kaç nafilede nafile ümit ettim
Kaç kez seni senden dilendim
Kaç mendil serdim , geçtiğin yollara


İliklerime kadar ıslanmışım
Sen düşlerim Şehriyar’ı
Bir köprü de sen kurar mısın yaşlarımın üstüne?
Marazlarıma vuslatını sürer misin azıcık?
Aldırmadan düşlerimin esmerliğine


Bir gün diyorum, bir gün
Tıkaçlarını açar mısın sağır sultan?
Kalp atışlarımı duyar mısın şiirlerimde?
Takvimlerden düşer misin gelmediğin mevsimleri?
Gülüme diken olur musun?

Ya da başka bir gün
Kalkar mı gözlerindeki siyah tüller?
Dalar mısın adsız sevilere , ama yanlarınla?
Ve yaralarımın üstüne çevirir misin namlunu?
Efsununa karışarak kurşunların
Kanıma girer misin?