Yaralarım..
Ne kadar da ağır geliyor yüreğimin terazisinde tartılınca.
Güçsüzlüğümden kaldıramıyorum her seferinde,
Kendimi ve hatta kentimi zorlasam da..

Üstelik çoğu kabuksuz,
Üstleri kırmızının en koyu tonuyla kaplı..
Kanıyor durmadan,
Kanıyor yalan aşklara..
Beni kan tutuyor bu yüzden,
Başım dönüyor..
Fazladan çektiğim bir sürü acı,
Gözlerimin bozuk vanalarından akan
İsraf derecesinde gözyaşı..
Tuz olduğundan her şey yarama,
Adın gibi, şarkılar gibi, filmler gibi..
Bunlar yetmezmiş gibi,
Bir de şiir ha..

Yazarken kalemle deşiyorum yaralarımı,
Geçsin diye sürdüğüm merhemler işe yaramıyor nasılsa.
Belki öldürür diye,
Batıl da olsa,
Belki de ’ölünce geçer’ inancıyla..

Hepsi koca bir yalan..
Burnu uzun hayatımın..
Oysa kaç defa ölmüşlüğüm var benim
Sensiz ’geçmeyen geceler’de,
Yalnızlığıma kollarını açan şiirlere sımsıkı sarılarak,
Buz kesmiş gözyaşlarıyla çaresiz bir şekilde donarak..
Yokluğun yüzünden soğuk olan geceler,
Soğuk olsa da kağıtlar, kalemler;
Yine de sarıldım..
Yazmak hayal etmekti seni
Ve hayalin her zaman sıcacıktı çünkü,
Gözlerimi kapattığımda, aklıma geldiğinde ya da..
Bir tek hayalin ısıttı beni..
Payıma düş’en Aşk bu dedim,
Biz’i hayal etmekle yetindim..

Hiç bilmediğin bir aşka,
Hiç okumadığın bir şiirde son verdim..
Ayrıldık ama
Ne kaldım, ne de gittim..

Ahmet Kastancı