Beni ölmek korkutmuyor.
Ölüm bir parça toprağın altında , bir çukurun içinde olmak
değil mi ?
Beni ölmek korkutmuyor.
Ölüm bedenin toprağa karışması , ruhun gökyüzüne ulaşması
değil mi ?
Beni ölmek korkutmuyor.
Ölüm seni yaratana ve dünyaya getirenlere kavuşmak
değil mi ?
Beni benden önce ölmen korkutuyor...
Sensiz kalmak korkutuyor...
Sevmiyormuşsun ? Sevme !..
İstemiyormuşsun ? İsteme !..
Aramıyormuşsun ? Arama !..
Sormuyormuşsun ? Sorma !..
Beni üzmüyor mu ? Elbette...
Canım acımıyor mu ? Elbette...
Ama !
Senin hüznünle hüzünlenen(!) , dertlerinle dertlenen(!)
Senin acını seninle beraber yüreğinde hisseden(!)
Dostlarınla berabersin ya(!)...
Huzurlusun , mutlusun ya !..
Nefes aldığını biliyorum ya,
Yaşadığını biliyorum ya,
Gülüşlerin , bakışların rüyalarıma geliyor ya..
Bu da yeter bana...
Yeter ki benden önce ölme....

Y.Faruk ERENCİ