Dünden kalma yaşıyorum bu aralar dünde kalmış seninle yaşadığım hayatı.
Yokluğunda, gün yine yaşlanıyor.
Yaslanıyor volta atmaktan yorulan acılarım yüreğime.
Keder, bir yer bulup oturuyor kalbimin derinliklerinde.
Kaçamak gülümseyişlerin aydınlatıyor hayallerimi.
Hata payı yüksek bana dönme ihtimallerinin her zamanki gibi.
Hesabını tutmuyorum yokluğunun.
Hayatıma kimseleri sokmuyorum.
Sabahı etmiyorum her gecenin gün doğumunda.
Karanlıklara saklıyorum ruhumu.
Şuurumu kaybediyorum odamın duvarlarını süsleyen fotoğraflarına bakarken.
Gidişini hatırlatıyor duvar saatimin tik taklarında kaybolan hayat
Her anın aynısı bir sonraki saniyeden arta kalan şimdiki zaman
Şiirlerime anlatıyorum kendimi
Bedenim ve ben ayrı yataklarda uyanıyoruz her gün
Üstünü başını düzeltip çıkıyor evimden her sabah
Ben seninle odamın duvarlarında kare kare kımıldamadan mutluluk pozları veriyorum
Yaşamıyorum artık belki ama;
Sen yokken güzlerimin Prensesi
Ben bi türlü, ölemiyorum....



21.05.2012
22.36
Burhan Karaca