Hiç yere, içten içe, için için...
Çın çın çınlar oldu kulaklarım,
Bazen aheste, bazen hırçın.
Ta dipten, gaipten, garipçe,
Sahipçe bana, sarmalar bir ipçe,
Oldum olası olamadıklarım gibi,
Varlığımla hiç, yokluğumla hep...
Birlikte, bir iple, çınlar çınlatır,
Sarar sarmalar inletir.

Bir ses, ta içte, ince, tiz
Sizce neyin nesi im, iz?
İmzamsı, karma, ama bana ait,
Şahide ne hacet! ses bana ait.
İt o sesi içime, sustur,
Kustur kanı, içimden içine,
Yansın, küllensin içinden içine.

Heyhat! bu ses te neyin nesi?
Ayrımında değilim ne neyin sesi...
Ben sustum, sürsün ney’in sesi.

Bela mısın ey ses, mübtela mısın?
Uzak mısın içe, yoksa tuzak mısın dışa?
Yakınımdan yakın,
Mahrem misin, yasak mısın?

İniltinin tınısı indi ruhuma,
Anlıyorum artık, anlamazlıktan geldiklerimi...
Ey ses tek cevabım var sana;
’Çalma kapımı aşk, zamanı değil’

ishak atak