Yaratılışımda,keşke güzel Kelebek olsaydım..
Beyaz GÜL’ümün dalına,dikenlerine konsaydım.
Sevdiğimi söyleseydim..Konuşmayan dillerimle;
Kısacık ömrüm tükenip,O’nun dalında ölseydim !..

–Sihirli bir değnek olup,şöyle dokunuverseydim,
–Yarım asır ötesinden,esip yanına gelseydim..
–Birgün bir Seher vaktinde,üfül-üfül,yellerimle;
–Doyasıya,ölesiye öpüp,koklayıp,sevseydim…

ARŞ’i tutsaydı feryadım !.AŞK’ la yanıp, kül olsaydım !..
MAHŞER’e dek,Beyaz Gonce GÜL’ün yanında kalsaydım…
Boğabilseydim kendimi Gözyaşlmdan sellerimle !..
Köklerine hayat veren,suyu,toprağı olsaydım…

–Yüreğimi ferahlatan Beyaz Güller takışındır..
–Beni baştan çıkaransa o şahane bakışındır !..
–Senin sayende yaşadım,umutsuz hayallerimle;
–Ruhumu alt-üst edense,apansızın kaçışındır !..

Solar diye koklamağa kıyamadığım Çiçeksin..
Başka Çiçek koklamadım..Benin için,birsin-teksin..
Saçına Güller takayım,gel de kendi ellerimle;
KADER beni unutmuşken,hayata döndüren sensin !..

—–Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-05.06.2055