İlk, evin ziline basabildigimiz zaman büyüdük sanıyoruz,
ilk kez kalbimizin varlıgından haberdar oldugumuz zaman birde,
minicik elleri ve annesinin ördügü saç örgülerinde,
kelebekli tokalar olan,
ön sırada oturan kız arkadaşların bakışlarında,
birde yeni yeni terleyen bıyıklarımızı ilk kez traş ederken,
birde babamızla ilk kez kavga ederken,
hele ilk terkediliş zamanı var ki,
sanırsın yaş, kırkbeş-elli,
oysa onyedi işte,
bildigin onyedi...
Annemizin sorularına ayak direrken,
nasılda büyüyor insan,
severken...
.......
Gel zaman git zaman büyüyor insan,
ciddi ciddi büyüyor,
yasamak kaygısı çökünce omuzlara,
her gün biraz daha eriyor,
Sonra Aşk çıkıp geliyor bi ummandan,
bi anda küçülüveriyor bu sefer insan,
diz çöküyor,
boyun egiyor,
yeniden onyedi oluveriyor yani,
dizleri titriyor O’nu görünce,
bi terlemeler falan,
Bogulacakmış hissi.
Mahalle arası maç kavgası yapmak istiyor sonra,
ya boyunun yettigince zillerine basmak evlerin,
Ya da taş atip kaçmak,
veresiye vermeyen bakkalın camlarına,
...
Bu defa mutlaka uzanıp dizlerine,
"oglun büyüdü, aşık oldu bak anne,"
demek yerine,
susuyorsun sadece...
Küçülüyorsun,
içinde çırpınırken Karadeniz,
yine çocuksun işte,
ama kimsesiz,
cami avlusuna birakılmışsın gibi,
yetimhanelerde büyütüyorsun Aşkını,
her gece uzanınca yataga,
kendinle kalınca biraz,
suyunu veriyorsun, ekmegini veriyorsun...
Aşk büyüdükçe işte,
küçülüyorsun....
....
Ahh, adını sır gibi sakladıgım Sevgilim,
Nasırlı ellerimi, kaldırsam Yaradan’a,
Çocuk yüregimle dualar etsem,
Seni daha çok sevebilmek için,
Küçük hayallerim, büyük kalbimle,
Ah adını yüreğimde sakladıgım Sevgilim,
söylesene yeniden "onyedi" olabilirmiyim....:((
unutmayan
fthA...