Suçlamaya hakkım yok kimseleri,
Ellerimle yıktım mabedimi ben!  

Tahayyülü bile edilemezken;  
Gönül  mekânıma destur verdim ben!  

Peşine takıldım da yüreğimin;  
Hata üzerine hata yaptım ben!  

Bir anda hayatım döndü tersine;  
Tahammül etmekte aciz kaldım ben!  

Yazık oldu varamadım hedefe;  
Şaşırdım yolumu bulamadım ben!  

Farkında olduğum tüm yanlışlardan;  
Çok uğraştım amma dönemedim ben!  

Birtakım duygusal zaaflar için;  
Tüm umdelerimi hiçe saydım ben!  

Afitap azapta, mehtap ağlıyor;  
Karanlıklar sardı zindandayım ben!

Huzur-neşe artık çok uzaklarda!  
Dar geliyor dünya, azap-tayım ben!  

Ömrüm nihayete erince bir gün;  
Düzelir mi her şey, meraktayım ben!

Böyle hatalara düşmezdim amma;  
Söz geçiremedim yüreğime ben!  
Duygular bir anda sel olup taştı;
Direndim, önüne geçemedim ben!  
Sonunda yüreğim terk etti beni;  
Yıllar sonra ondan ayrı düştüm ben!  
Bütün güzellikler öldü içimde;  
Bir kuru dal gibi yaşıyorum ben!  

Bir kuru dal gibi yaşıyorum ben...
 
Metanet Yazıcı