Anne ben;
Hiç çocuk olmadım.
Köyde doğdum, şehirde büyüdüm.
Ne sapanım, ne bisikletim oldu.
Ne de sürüp oynayacak
Bir oyuncak arabam oldu.
Köyde söğüt dalından kağnım,
Şehirde tornetim oldu.
Hep pazardan yük taşıdım.

Anne ben;
Ne kimsenin bahçesine girdim, dut yedim.
Ne de bir bahçeden elma, armut, kiraz koparıp yedim.
Ne bir taş atıp dal kırıp yaprak düşürdüm.
Ne de bir cam kırıp komşuyu üzdüm.
Anne ben babamdan önce büyüdüm.

Anne ben;
Duygularımı içime atıp hep sustum.
Beladan kaçtım, laftan sakındım.
Adımıza leke sürmemek için,
Çocuk olup oynamadım.
Hep herkesten kaçtım.
Kendimi ve kalbimi çok yordum.
Amma hep gururla dolaştım.

Anne ben;
Hep hayal kurdum.
Hiç düş görmedim.
Düş gördüğümde hiç uyumadım.
Hep hayalde gezdim, dolaştım.
Az yerildim, çok sevildim,
Tek başıma koca bir ömür geçirdim.
Sineme ne yabancı bir el değdi,
Ne de bir sinek konup beni rahatsız etti.

Söylesene anne;
Ben nasıl bir hayat yaşadım.
Hiç kimseyi üzüp kırmadan,
Birgün büyüyüp adam olacağım diye,
Hep umutla yaşadım.
Anne ben, hiç çocuk olmadım.
Hep babamdan önce büyüdüm.
Ama hala adam olamadım.
Söylesene anne,
Ben ne zaman adam olacağım.

13.05.2012
Cahit KARAÇ