ıhlamur
ağaçlarının karanlığında
ateş böceğisin
yanıp sönüyorsun

gitme deyişin
beynimin sularında
yanına yaklaştıkça
kayboluyorsun

delirmişim
seni arıyorum her yerde
elim kolum bağlı
anlatamam bunu sana

sende biliyorsun
karşı gelinmez kadere
yazar bazı kutsal
kırmızı sayfalı romanlarda

uykumla birlikte
sen beni bulsan karanlıkta
beni bana bırakmasan

tutsan zirvede elimden
buğulu sıcacık gözlerinle
çıkartsan dağlara
geçmişi yaksak
çeksek bir nefes gelecekten

bu tuhaf dünya ya
acı çekmeye mi geldik?

sonsuza hasret ovalarda
mutluluğa koşarak
sayılı günlerimizi
tüketmeyi ah öğrenemedik
sıkı sıkı ellerimizi
aşk ile tutup hiç bırakmadan

yoruldum beyin denizinde
seni aramaktan
bıktım
yokuş aşağı gözüken rampalara
tırmandıkça
öğrenmekten
her aşk’ın bir gün yalan olduğunu


kızdığını biliyorum
fakat doğru söylüyorum
biraz önce geldim
aşıklar mezarlığından
anladım acı gerçekleri
bir mavi gece yarısında
en büyük aşklar bile
zamansız ölürmüş inan


Alper Tunga Karakoç