belki...
uyanmazdım gözyaşlarımla,
kavuşurdum sana
rüyalarımda olsada,
aramazdım hayalini
boş aynalarda
olsaydı
cansız resmin ellerimde

belki...
gülerdi benimde gözlerim
sabah uyandığımda
sanki karanlığı yaran
gün ışıklari misali
olsaydı
cansız resmin ellerimde


belki...
okşardım o kınalı
saçlarını ellerimle,
okşardım melek yüzünü
inciltmeden güzelliğini
olsaydı
cansız resmin ellerimde

belki...
öperdim dudaklarını,
al yanaklarını sessizce,
ıslanırdı gözyaşlarımla
o ela gözlerin
olsaydı
cansız resmin ellerimde

belki...
oturur konuşurdum
sabahlara kadar,
anlatırdım halimi,
beni öldüren
sonsuz özlemini
olsaydı
cansız resmin ellerimde

belki...
bende unuta bilirim
her akşam batan güneşle
dünyanın karardığı misali
o ela gözlerini
nede olsa
cansız bir resmin
bile yok ellerimde

belki...
kararırdı dünyam,
terk ederdi yaralı ruhum
bu değersiz bedenimi
seni unuttum diye,
sardırırdım senide
beyaz kefenime
olsaydı
cansız resmin ellerimde

sonsuz sevgilerimle
mikail

Nürnberg, 2002

söz-yazı mikail, alias deli cocuk
e-mail: [email protected]
msn: [email protected]