Trafiğe takılan gerçeklerimi beklemek usandırmıştı beni,
Beynimde ki yalanlar dışa vuruyordu artık.
Gülüşlerimi hapis etmiştim o beklemelere,
Bir hiç kadar basit ve zordu her şey!
Durmadan dönen şu kısır döngüde.
Sözlerimin bini bir paraydı,
Yaptıklarım ise hep arka planda kalıyordu.
Bir koşuşturmaydı;
İnsan adı altın da bir yığın kuru kalabalıktı,
Ne yana dönsem çarparım her bir surata,
Ne yana dönsem sana da çarparım o ara!
Zaman daralıyor..
Topla şu maskelerini,
Yüksek ve tozlu raflar da sakladım ben aşkı,
Yetişemiyorum,bir o kadarda kirli.
Bırakıp gitmek gerek seni ve seni..
Yetim bir çocuk gibi.
Bırak göz menzilime girmeyi,
Düş gözümden yaşlarımın tuzağına..
Bırak şimşekleri çaksın aklımın en hücrelerine.
Bırak güneşi doğsun duygularıma,
Ver rüzgarı dokunsun avuçlarıma,
Sonra sus;

Susamış gibi bana sus.
Özlemiş gibi ağla işte,sev ve git!
Bir vedalık tebessüm kalsın yanaklarımda,
Göz yaşlarımın gidişine eşlik ettiği yollarda ,
Bir hoşçakal kalsın.
Ve bensizliğe doğru ilerledikçe sen..

ELif YıLmaz