Katran karası gözlerimde,
Hazır duruyordu,
Bakışlarım, zifte bulanmıştı,
Kibrit ucundaki
Yakılası son gece.
Bir alevlik işi vardı,
Ne de olsa, hükümlüydü,
Boynunda zincir,
Sehpa üstündeki
Şımarıklığın bedeliyle,
Göz göze gelmekten, sakınıyordum,
Her defasında.
Halbu ki, daha başından belliydi,
Akıbetinin böyle olacağı.
Efkâra sardım yine sigara,
Ciğerimden, üflemek istiyordum,
Dumanıyla beraber ,
Allak bullak olmuş, düşüncelerimi.
Bir ben biliyorum,
Daha kaç mucize gerekiyordu,
Tamiri yıkık düşlerime.

Yine sessizlikte aklıma geldi,
Gecenin bir vakti.
Dolu bir dünyaydı, elimde saklı duran,
Sonunda, başıma yıkılan oldu.
Ne bir eser kaldı, ne de bir iz,
Bir kaç anının kırıntıları,
Toz duman içindeydi.

Enkaz yığınları arasında
Harçlara, beraber inşa etmiştik,
Tuğlaları üst üste özenle dizmiştik.
Hatırlıyor musun ?
Yanımda olmaya, yanımdaydın,
Bu zor demde.
Beton bir duvardan farkın da yoktu,
Yüreğin buz gibi keskin ve soğuktu.
Durup geriden izledim,
Yalnız başıma,
Ne kadar acı veriyordu,
Sızlayan burnumun direğiydi,
Sen bilmiyordun.

Yere düşen kalıntılardaydı,
Kaderimin, tuzbuz olan yanı,
Cam kırıkları, elimi acıtıyordu.
Düzeltemeyeceğimi, bile bile.
Bir ucundan tutmaya çalıştım,
Yüreğimde yıkılanları,
Kan reva içinde, bütün emeklerim,
Sen farkında değildin.

’ Üzgünüm ’ diyen, küçücük bir not,
Gider ayak, dalından düşen bir yaprakla,
Mevsim gibiydi,
Serildi, gözlerimin önüne.
Veda çığlığı, çoktan dağlandı
Yüreğimde.
Adımlarımı sendeleyen, o son bakışım
Kaldı, yığınlar arsında,
Bir beni yıktı, bir beni yaktı,
Buruk bir acı bıraktı, yadigârımda.
Bir ben biliyordum,
Daha kaç mucize gerkiyordu,
Tamiri yıkık düşlerime..
DİCLE AYYILDIZ