Yalvarılı yıkıntıların altından güneşe bakardık
Babili kurtarmak isterdik hep biz çığlıklarımızla
Renklerini yitirmiş deniz olurdu birden yalnızlık
İç sesimizin alaz gövdesine karıncalar tırmanırdı
Ilıman mevsimlerin ironi kiriydi avuçlarımızdaki
Mine çiçekleriyle karışırdık biz tarihin sızılarına
Ömürsüz gövdemize yorgun güneşin gölgesi işlerdi…

Üşümüş bir leylak olurdu ansızın umarsızlığımız
Bir kadın yürek kapılarını gösterirdi parmağıyla
O dalgın rüzgârın sırtında yağız kervanlar yürürdü
Raks ederdi umutlar gönlümüzün kirli vahalarında
Çetrefil bir yangın çıkardı isyankâr avuçlarımızda
Fırtınaya tutulmuş gemiler yangınlarla talanlanır
Gövdemizin terinden ürkek ceylanlar su içerdi…

İç çığlığımıza sürtünürdü bazen çürümüş şiirler
Soylu masallar dinlerdik ömrü yaşlı bir adamdan
Heybetli bastonuna yaslanarak dünleri içerdi
Islak gözlerinin retinasından tanklar geçerdi
Bir şarapnel kokusu yerleşirdi parçalı göğsüne
Çatlak dudaklarından ıslanmış yaşlar düşerdi…

O mağrur yaşanmışlıkların yelesine yapışırdı ölüler
Doyumsuz günlerin konserve kutularındaydı aşk
Yıkıntılar arasından bebeklerin ağlaması duyulurdu
Irmak boylarında yılgın kadınlar ölü giysileri yıkardı
Söz susar, özler konuşurdu yargısız darağaçlarında
Kanlı bir tükürük olurdu yaşamak, rolümüz düşlerdi…

Selahattin Yetgin