içimde dağlar devrilir
içimde dağlar yerle bir
soykırım sonrası enkaz yığıntısı yüreğim
şehirler yıkılmış
şehirler yakılmış
gamlı gün doğumlarında
kızıla boyanan Vrbas nehrine benzer gözlerim

şaşırma çam ağaçları da yaprak döker baba
parsellenmiş yüreklerde kök salacak bir tutam toprak bulamadıkça

bir de tenime batmasa dökülürken iğne yapraklarım

bu yaşanan kaçıncı vahşet
kaçıncı erken kıyamet


içimde binlerce çocuk katledilirken
ve silinirken güneşin izleri

bu kaçıncı dehşet kör eden gözleri


oysa papatyalar umuda beyazlanır her bahar
ve gelinciklerin ezelden kırmızıdır renkleri

öyleyse hesaba yanlış yazılan hangi günahın bedelidir bu ödenen
ya da kazanılmış hangi haksız zaferin ödülü

neden kırmızı papatyalar
ve neden kefen giymiş gelincikler


neden silah namlusuna teslim eder
bir bakire düşlerini

neden çarmıha gerilir bir ergenin bakir bedeni

dipçikler neden öper alnından bebelerin

neden yıkılır devler
neden yağmalanır evler

yaşama göz kırpmaz mıydı eskiden
güneşe açılmaz mıydı pencereler

neden şimdi ölüme eşikler

ne zaman umuda dair bir şeyler yazmaya çalışsam
dibi tutuyor yüreğimin

üşüyorum


ölümün serinliği mi yüzüme vuran
yoksa mevsimin alınganlığı mı
kanımı böyle donduran
bilmiyorum

çivin çıkmış dünya
hadi diyorum

ökçesiz darbelerinle daha kaç masum adımın önünü keseceksin
daha kaç masum ışığı söndüreceksin
kaç masum nefesi toprağa gömüp
tümseğinde dans edeceksin

yetmedi mi gecenin sırtına bindiğin
kamburlaşan omuzlarından yıldızları ittiğin

yetmedi mi yakamoz mezarlığına çevirdiğin
mavi suları

kül renkli mevsimler yağıyor üzerime
yıkmak istiyorum
yıkmak istiyorum bütün duvarları