Güneş batıyor yine sessizce,
Gözleri dolmuş yine…
Bulutları perde yapmış hüznüne,
Ayrılık ve kavuşma vakti geldi yine..!

Gündüz karanlığa bürünüyor,
Hüznüyle beni geceye veriyor,
Şimdilik elveda emanetsin geceye…
Yarın yine geleceğim, üstüne doğacağım diyor..!

Gösterdi yüzünü gece,
Koşuyor gülerek, sevinçle bana,
Daha ilk akşamdayız diyor sarılarak,
Örtüyor kendini üstüme..!

Ben gecenin kollarındayım,
Gece bende…
Hasretime dayanılmıyormuş,
Örtüyor kendini üstüme..!

Ya benim özlediğim nerde..?
Sen bende olsaydın,
Ben gece olsaydım,
Örtseydim kendimi üstüne..!

Düşündüm seni seslice,
Haykırdım geceye,
Sırdaşım oldu hep gece,
Şiirler yazdım sana,
Gözümden düştü damla,
Hüzün çöktü yine üstüme,
Gecenin ayazı teselli etti beni,
Mırıldandı türkümü senin yerine,
Ayın şavkı vurdu yüzüne,
Benim yerime yıldızlar kaydı gönlüne…

Bak şafak söküyor,
Şimdi güneş benin için doğacak,
Gece üstümden çekilirken,
Gün üstümü örtülecek..!

Bak şimdi yine veda ve kavuşma vakti..!
Bilmem bu daha ne kadar sürek ki…
Gece örtüsünü aldı üstümden,
Bekliyor ilk akşamı..!

Örtüyor her zamanki gibi gün üstümü,
Aratmıyorlar asla birbirini,
Sevmek, özlemek bu olsa gerek,
Biri geceyi, diğeri günü örtüyor..!

Sen bende olsaydın,
Gecen ve gündüzün ben olsaydım,
İster şafak söksün, ister gün çöksün,
Gece, gündüz ne fark eder,
Örtülürdüm üstünü sen bende olsaydın..!


Cengiz KORKMAZ &
06.01.2012 / Isparta