İlk insanı çağırdım dün gece
dilini dilimlesen tavşan kanı sohbeti var
yatıya kalası yorgunluk ne ki
gözlerinde sürme ne gezer
sağır sultan sanırsın adalet diye bağırır
elinde bir dal yaprak
sulak topraklarda fidan sayılır
dünya nedir diye sordum
bir avuç tohum içinde mezar yeridir
yağmur yağmasa ağlamak ne çare
güneş doğmasa rüzgarı kim tutar
insan dilinin önünden düşmese
ayağının altından ırmaklar neye yarar
Ya yaradandan bahset dedimdi
sustu
sustu
sustu...

yaradan dedi eliyle
ellerime bir bak

yaradan dedi gözüyle
gözlerime bir bak

yaradan dedi içinden
düşünce gözünden yaşlar anladım

su niye var
hava niye var
toprak niye var
güneş neden var
gece gündüz kardeştir dedi
bir düşün dedi

doğum ile ölüm kardeştir dedi

bu sefer ben sustum
sustum
sustum
sustum....

baktım kurudum su içtim
su bitti yağmurda gitti
mevsimlerden yaza
kurak bir çölde tek başına kaldım
düşündüm
düşündüm
düşündüm

ilk insanı sende bir düşün
bir gece önceden bize küsmüş
bize küsmüş ise neden küstü bir düşün

küsmek ne ola ki bir düşün
sana hiç güneş küstü mü bir düşün
belki ruhun küser de giderse bedenden
öldüm deme

küsmeden önce insan olmayı bir düşün
sonra sus
sus
sus

Allah büyüktür ölmedin henüz
sana küsmedi sen ona sevin

o halde sevin
sevin
sevin

ilk insanı bir düşün
bir gece...

Ümit Berhami / İlk insanı bir düşün