Hâlimi anlatmaktan, yoruldum nazlı Leylâ!
Şu ruhumu görmeden bana sahtekar dedin
Sevmesem eder miydim bülbül gibi vâveylâ
Diline bakmam ister ki yalvar yakar dedin

Bir imkânım olsaydı, koşardım kollarına
Yıllarımı koynunda sessizce öldürürdüm
Her mevsim sebil olup akardım yollarına
Leylâʼmı yani seni, sesimle güldürürdüm

Vuslatın hayâlini ben de kurdum gurbette
Fakat nasib olmadı sana bir kez sarılmak
Kavuşmak vuku bulsa, hatta tâ kıyâmette
Leylâʼya yakışır mı Mecnûnʼuna darılmak

Üzüntüm bana yeter, bir de sen sitem etme
Âşık bülbüller gülsüz şakır mı şeydâ şeydâ
Bu garib kuşu ey gül, cefanla ebkem etme!
Gülzârı mezar eder, senden gelen bir veda

Gezdiğimiz sokaklar ve hüzünlü İstanbul
En güzel ,,anılarlaˮ doluydu tıklım tıklım
Kaldırımlarda akşam gezerken usul usul
Her adımda birine, takıldı yorgun aklım

Çay içtiğimiz mekan, seni öptüğüm durak
Bana seni sordular güneş batarken akşam
Gözyaşımı hapsettim, gözlerimi yumarak
Yanaklarıma sızar, onu serbest bıraksam

Vuslatımın vaktiydi, sevişme anlarımız
Sarhoş olan iki ruh, unutmuşken âlemi
Boş bedenlere hulûl, ederdi canlarımız
Çünkü aşk asla sevmez cismânî ikilemi

S / ÂYE (15:36) 14 Nisan 2012 / Wuppertal / Almanya