gök’e uzanan benliğimizle biz
yıldızlara tutunuruz
şuur ve idrak yolu kapalı
sevgiden doğacak ahenge uzak
kişilerdeniz



yangınların ateşini taşırken
rahmet yağar esasına uygun
ilk tesir gökkuşağıdır sonrasının
ve nice güneşleri ay’ı yerde görürüz
soğumaz içimiz;
oysa gökkuşağının
evrenler boyunca ışığını görmüşüz
süzülüşü sonsuz tekamül
renklerinden doğacak ahenge uzak
kişilerdeniz



kimse yâr olmuyor bize
mahiyet yok sonsuz gurbette
nereye sürüklenirsek biz
yakınmayız
çünkü gurbet sıla bize
ücra yerlerde incir ağacı görürüz
seslenir

-topraktan gelip mucize olarak
göğüs germeden hayatın fırtınasına
esecek rüzgârın ahenginden uzak
kişilerdensiniz-

elekten geçirilirken sevgiler
dört bir yana savrulmasın
kanat gersin isteriz bize
bitmez yollarda bir ocakta
yanmaya hazır durmasın benlikler
gizdir bilinmez bilesi dostlar sevgi özge
kesişir bir gün yollar göğe giden dönemeçte
binler binlercedir ışığa dönüşmüş benlikleri
ve İmanımız şüphesiz tezahür ettirilmiş
karalar giyinmiş, beyazın ahenginden uzak
kişilerdeniz