Güzeldi her şey.
Mutluluk zannedilen masal,
Bir kelebeğin kanatlarına serpilmiş tozdu.
Uyudu güz zamanı mutluluk.
Güz, ayrılıktı.
Yeşil bir tırtıldı hayatın içinde insan.
Mevsimler büyüdü, zaman güz oldu.
Sardı çevresini yalnızlık.
Tırtıl yalnızdı.
Yalnızlığına sarındı, koza oldu.
Uyudu.
Ağaç eğildi, büküldü, yaprakları döküldü.
Ağaç, yaşamdı.
Kırılmadı, sarsıldı ama dayandı.
Yapraklarını rüzgarın peşi sıra uğurladı.
Çıplak kaldı.
Yaprak, kozanın yanındaki arkadaştı.
Dağıldı güz zamanı dört bir yana.
Koza kimsesiz kaldı.
Etrafa baktı.
En sonunda tutunduğu dalı bıraktı.
Dal, yuvaydı.
Evinden uzaklaştı, hayatın üstünde yuvarlandı.
Toprağa düştü, çürüdü.
Toprak başlangıçtı.
Yeni yetme tohumlara baş verdi.
Yeni yeni fidanlara.
Koza tekrar bir fidana tutunmadı.
Toprakta kayboldu.
Uyudu.
Ama bir daha asla uyanmadı.



12.04.12
00:36

Burhan Karaca