Bir kapısı vardı bu samimiyetin bize dek uzanan koridorunun ucunda.
Biz o koridordan geçtik beraberce Ali’m...

O siyah gülüşlerin beyaz dünyasında kapılar herkese açık...
Yolu bilene...

Panzerin oradan Tarlabaşı’na giriyorsun.
Sağ koldaki kilisenin arka sokağından sol yapıyorsun.
Sokağın bitiminden tekrar sol...
Çöp arabalarının hizasındaki apartmanın 1.katı...
Küçük bir koridoru geçtikten sonra 1.kapı...

İçeride
o küçücük odada on iki Afrikalı...
Ve sadece kahkahaları...

Onlar elemlerini rüyalarında bırakıp, hayata gülüşlerini taşıyan, Afrika’nın utangaç çocukları...

(Haftaya beyaz çocukları maçta yenecekleri de kesin.
Yine de maç 90 dk ve top yuvarlaktır diyelim:) )

Yağmurlu günler onlar için zorlu günler biliyorsun artık Ali..
Yağmur demek, o gün yemeğin olmaması demek...

Öyleyse yağmurlar yağdığında Tarlabaşı’na...
Belki yağmurla aramızda bir hukuk oluşturabiliriz.

Güneşli günler Afrika’lıların olsun
Yağmurlu günler ise bizim olsun...

Sonra Ali...
Kendimizle, kendimizi kendimiz gibilerle birbirimizi kirlettiğimiz, koruyamadığımız, sahiplenemediğimiz, özgürleştiremediğimiz ve sevemediğimiz yurdunu sevenler olarak...

Belki de sevmeye-paylaşmaya-direnmeye-yalan söylememeye ve gülmeye yeniden sarılmak için ellerimizi uzatabiliriz onların zengin dünyalarına...

Biliyorsun Biz Fakiriz Ali!
Dişlerimiz sarı
Ellerimiz ise nikotin kokuyor...
Gözlerimiz öfkeli
Dudaklarımızda hep ironik sataşmalar, bir yerlere...
Birilerine kızgınlıklar...

Sınavlar
Okul
Kalabalık bir yalnızlık
Ve yoz... ilişkiler sarmalında...

Onların yüzü kara
Bizim içimiz kara
Soru:yorum
Şimdi kim daha karanlık Ali?

Öyleyse
Güzel yanlarımızı çoğaltarak
Ama önce kendimizle kendimizden arınarak...

Allah’a...
Ekmeğe ve
Emeğe ve Ümide çevirerek yüzümüzü...

Sağol Ali Sarı
İsmin gibi Ali kalasın...
*

11 Nisan 2012
03:03
Fatih-Kıztaşı-İstanbul
Kayıpkentli...