Yalnızdım,
Mutsuzdum,
Huzursuzdum
Ve acılar içinde kıvranıyordum.
Eski mutluluğum, yaşayışım,
Yoktu artık.
Dostlarım evde yoktular.
Acılarım git gide artıyordu,
Muhabbet kuşlarım artık susmuşlardı.
Aslında tek susanlar onlar değildi,
İnsanlar da konuşmuyordu,
Hayretler içindeyken anladım ki;
Sevgiden eser yoktu.
Şaşkın, üzgün, sevgisizdim.
SEVGİ ÇIĞLIKLARIMI kimse duymuyordu.
Avazım çıktığı kadar bağırsam da,
Nafile…
Kimse konuşmuyordu benimle,
Sorun bende mi diye düşünürken,
Anladım acı, gaddar gerçeği
Sevgi çığlıklarını kimse duymuyordu,
Kulaklarını tıkamışlar,
Sevgi adına bir şey yapamayacak kadar,
Aciz ve yalnızdılar…
Tanrım rüya mıydı gördüğüm o lanet dünya,
Hayır böyle olmamalıydı,
İnsanlar kardeş, dost olmalıydı.
Çünkü sevgi adına yaratılmıştır insanlar,
Sevgisiz yaşayamazlar,
Yapamazlardı…
Yüce tanrım sabah olduğunda,
İnsanlar ve tüm canlılar,
Sevgiyle sarılsınlar birbirlerine ve;
Sonsuzluğunu yaşasın dünya,
Suskunluktan eser kalmasın asla…
ALTUN VURAL