Tel örgülerin çevirdiği,her adımın mayına basma tehlikesi olan,
Boş bir araziye bakıyordu çocukluğumun geçtiği ev..
Oyuncak bildiğim el bombaları vardı yanımda,
Özgürlük isteyen kalemime inat,
Sürgün yiyen kelimelerimin;yarattığı o huzursuzluk gün be gün artıyordu..
Mutsuzdum sanırım !
Bir ölümü daha karşılayabilir mi ? gözlerim bilmiyorum..
Mermiydi,dilimin sarf ettiği her bir cümle.
Taziye ye kapalı bir kalpten geriye kalan kalıntıları toplamaktı;şimdiki düşüm.
Korkak’dık..
Biz hiç mayın diye aşka basmamıştık,bu yolda !
Zordu bir hayli engebelli..bodur ağaçların eşlik ettiği..
Zamanın kum saatiyle yana yatırılıp durdurulmasıydı !
Sabahın o yüzümüze vuran şavkını öpmek;hayli yürek isterken-
Yine yeniliyordum hiç gitmeyecek olan sevgiliye..
Uyumak istiyordum !
Ne olduğunu anlamadan bir patlama oldu galiba hatırlamıyorum..
Ölmüştüm neticede cansızdım.
Toprağın soğuk tarafını hissediyordum,
Ne diyebilirim ki ?
İlk defa ölmemiştim sonuçta;severek öldüğümü var sayarsak.
Bombalar acıtmamıştı beni bir aşkın ihaneti kadar !
Ölmüştüm işte toprak beni bekliyordu.
Ruhum giderken benden;
Son kez gülüyordum ben..
Belki de son kez üşüdüğümü hissediyordum...

ELif YıLmaz