Çoğu kez yapamazsın bunu dediklerinde;güldüm hayata,
Bir bakışın aşk olabileceği ihtimalini anlatmıyordu önceleri büyüklerimiz.
İyiliğin ödülünü sunarken birileri kötülüğün cezasını unutuyordu aslında,
Mülkün temeli olan adalet.

Çocuktuk..
Oyun telaşından başka bir telaşımız yoktu,
’Akşam ezanından önce evde ol sakın geç kalma.’
Sözünü ezberlemiş olsak da annemizin bir numaralı tembihi idi hala,
Babamızın ulan kime çektin sen böyle eşşek oğlu eşşek diye sorduğunda,
Sana baba diyemedik asla,
Sakladığımız sırlarda hep annemiz ortaktı,sırdaştı,daha çok arkadaştı.
Kardeşlerimiz hep şantaj konusunda birinci sıradaydı,
Yeri geldiğinde de sırtımızı dayadığımız birer duvardı.
Komşu sohbetlerinde en çok yapılan dedikodular arasında yer alıyordu hep,
Benim kocam böyle,oğlum okuyor kızım ev işlerinde beceriklidir,
Diyalogları..

Büyüdüğümüzü bir türlü kabullenmedik,
Hep pamuk şekerin tadı vardı ağızlarımızda..
Ayakkabılarımız yırtık olsa da mutsuz değildik asla.
Çünkü oyundu her şey bazen ağlayarak kazandığımız birer zafer.

Ama biliyor musunuz ?
En çok çocukluk yakışmıştı bize
Bir de dizimizde ki kanayan yaralar..

ELif YıLmaz