Kalbimin yoğun bakım ünitesine kaldırıldın,
Aşk kaybından ölmek üzereyken.
Tıbbi müdahaleler sonrasında,
Yokluğunu hayatta tutmayı az’da olsa başardım.
Seni kendime unutturmaya çalışırken,
Sana bir kez daha yenik düştüm.

Kayıp masallar diyarından sesleniyorum,
Gözlerindeki masalı canlandırmak adına.
Kirpiklerinin her iz düşümünde,
Gözyaşlarına yakalanıyorum.
Bir şiir yazıyorum reçetene,
Bedeninin sol başucuna bırakıyorum.
Günde üç kez aşk karnına yutacaksın,
Bu ölüm kokan satırları.

Adınla kirletiyorum damarlarımı,
İsmini okudukça ölesi geliyor insanın.
Kimse merhem olamıyor yarana,
Merhametli davranıp;
Doktor kontrolünde kaybetmek istiyorum seni.
Taşımak istiyorum tabutunu,
Kalbime açtığım sen çukuruna.
Bir kalemde gömmek istiyorum,
Diğer gömdüğüm yar(a)larımın yanına.

Acil ölüm alarmı veriyor doktorlar,
Kalbimin ölüm çıkış kapılarını da açtım üstelik.
Son nefes gibi çektim içime…
Tüm müdahalelere rağmen,
Kaybettim seni izbe bir yaşamın ucunda.
Ve son notumu sustum dudaklarına;
‘’Ölümmüş sevdiklerimizi bizden ayıran,
Yine ölüm olacak bizi sevdiklerimizden ayıran…’’

Alican Yıldırım