Bir seni kurdum gönlüme,
ağaçlar diktim ,kalbimden kopartıp çiçekler ektim
Firdevs sanarsin sevdamı içinde
mavi gökyüzünde uçan martılar.
parlıyan duru bir guneş,
ısıtır üşümüşlüğümü nefesinle
Içinde sen olsun yeter bana,
bir de ben.

Bir küçük ev olabilir mesela,
senin ile olur bir saray,
sahilin baş ucunda,
beklerim seni
yedi renk yakamoz olursun,
kalp atışlarımdan
ne dert olur orda ne sıkıntı,
çünkü orası ikimizin cennet köşesi.
ve bir sen birde ben.

Bu rüyaydı belki
derin uykularda görülen
gerçekleşmezdi hiç imkansızdı.
O sen’ler, ben’ler,
garipti ama,
beni buralara kadar getirdi.

Pişman mıyım diye sorarsan!
Neden , neden olayım ?
çünkü bunlar hepsi hayalden ibaretti,
gerçek değildi ki , biliyorum.
Hayatın çirkinliklerini görmektense
hayalperest olmak güzeldi..
Kovar kalbim binlercesini
senden başkasına yer vermez
bir sen varsın kovarsın hep o beni
zulüm etsen de o ben’e
kapatsan da binlerce kapı
hayalimdeki sen ,açar on bin kapı
düşürsen de yere hep o sen ,
o ben’e,
hayalimdeki sen,
kaldırır yerden o beni.

Söyle şimdi o hayalindeki sen’e,
her seferinde gelip yerden
kaldırmasın o beni,
maziye atmami istediğın için o seni.


Şimdi söyle kim kaldırır yok eder o hayaldeki seni ve beni ?

Ne sen nede ben.

Ayşe Kavak