Boğazlar eski rengine dönmedikçe
Sevmiyorum seni İstanbul
Baharında çiçek kokularını hissetmedikçe
Sevmiyorum seni İstanbul

Ne yalıların aynı, ne çekici yanların
Çürütmüşsün vicdanlarını o güzel insanların
Gelmedikçe yeniden eski zamanların
Sevmiyorum seni İstanbul

Sadece zenginlerin evlerinde pişen aşların
Parklarında huzuru bulan ayyaşların
İnmedikçe yukarıdan bakan çatık kaşların
Sevmiyorum seni İstanbul

Binlerce insan yaklaşırken limana
Ve binlercesi muhtaç bir damla imana
Bıraktıkça eski benliğini zamana
Sevmiyorum seni İstanbul

Bir yanında inleyen yedi tepesi
Bir yanında avrupanın kız kulesi
Eksik olmadıkça üzrinden batı hilesi
Sevmiyorum seni İstanbul

Ayaklar kesik basmıyor yerlere
Bakılmıyor alındaki kanlı terlere
Güneşin girmedikçe duvarsız evlere
Sevmiyorum seni İstanbul

Arıyoruz o halifelerin,adaletli aflarını
Sadece kalbi görünen kadınların,çarşaflarını
Bir bir duvarlara kaldırılan mushaflarını
Görmedikçe yeniden sevmiyorum seni İstanbul