Bir efkar vakti bozdum şiir orucumu..

Başından aşağı dökerek gözyaşlarımı,
Uyandırdım kalemimi uykusundan..
Gittiğin Gün değiştirdim şiirdeki rolünü
Başrolde artık Ben varım ;
Sense figüransın şimdi..
Belki bir nokta, belki virgül gibi..

Şiire konu olma sırası benim bugün..
Senden bahsetmek yok artık..
Yok bakışındaki,gülüşündeki manaları
Kelimelere yüklemek..
Baştan aşağı koca bir "Yokluk" zaten seni sevmek..
Ellerin Yok ,Gözlerin Yok, Gülüşün, Sevişin, Öpüşün.. Yok hiçbiri..
Sen Yoksun;
Ben Yokum..

Bak yine Seni Yazmaya Çalışıyor kalemim
Yok aşk sözcüklerinin beni umursadığı..
Yakıştırmıyorlar bana kendilerini.
Sende durduğu gibi durmuyor hiç biri üzerimde..
Bi kaç beden büyük geliyor hepsi..
Çöksemde gırtlağına kalemimin,
İsmini Karalayıp susuyor yine..

Belki olmadım hiç,
Belki senle birlikte gittim; takılıp aklının bir köşesine..
Çaresiz kaldıkça böyle;
Yazamadıkça kendime dair birşeyler;
İyice daralttım "benlik" çemberini..
Geriye iki seçenek kaldı sadece;

Ya Senden Sonra "Ben" Diye Birşey Kalmadı;
Ya da Senden Önce "Aşk" diye birşey Olmadı.

Nasıl Bir Bilmecedir ki "Seni Sevmek"
Hâla Aklım Almadı..