Penceremin önünde oturup elimdeki kahvenin dumanı ile ısıtıyorum soğuklukları
Yağmur damlaları camımda yüzüme vuruyor beni kendime getirmek ister gibi
Bugün acı çekmeyeceğim bugün üzülmeyeceğim müsaade yok buna
Kalemimle savaşa gireceğim kelime kasabasında
Kaldırımda yürüyen insanlar destek verecekler bilmeden bana
Hatta kumrularım gelecek benimle savaş meydanına
Kanatlarıyla sözcük taşıyacaklar
Ortak olacaklar savaşıma
Yağmur her damlasını vurdukça camıma irkileceğim
Ama geri dönmeyeceğim savaşımdan bugün yeneceğim
Bugün kelimeler kalemimin ucunda tutsak olacak
Yada boğulacağım cümlenin uzunluğunda
Her yerime harfler saplanıyor kelimeler beni ele geçiriyor hükmediyorlar benliğime
Beynimde kin, kalbimde kötülük, benliğime hüzünler saplanıyor
Pencerem yok artık kaldırımdakiler yol almış kahvemin dumanı sönmüş
Ne beni kendime getirecek yağmur nede sözcük taşıyan kumrularım yok artık
Kelime savaşının faturası ağır oldu
Hayat yolunda mağlup gönülde ise dinmeyen sızılar kaldı geriye bana